محمدرضا شعبانعلی مطلبی نوشته با عنوان اگر به گذشته برمی‌گشتم. از این مطلب‌ها بود که وقتی ساعت ۱۱ شب مشغول وبلاگ‌خوانی پیش از خواب بودم، رسما بی‌خواب‌ام کرد.

می‌گوید:
“ما هیچ‌وقت به گذشته برنمی‌گردیم. اگر هم برگردیم، با همان سطح از دانش و شعور و نگرشی به گذشته باز خواهیم گشت که پیش از این، در آن نقطه داشته‌ایم.
بنابراین، یک حرف احمقانه این است که بگوییم: «اگر به گذشته برمی‌گشتم این کار یا آن کار را انجام می‌دادم». و من قصد دارم در این نوشته، این کار احمقانه را انجام دهم.”

لیست بنده هم از این قرار است…

• برای یادگیری زبان انگلیسی زودتر و بیشتر وقت می‌گذاشتم.
• باز هم مسیر برنامه‌نویسی را پیش می‌گرفتم اما این بار به پروژه‌های open source هم می‌پرداختم.
• باز هم از ۱۵ سالگی کار کردن را شروع می‌کردم نه زودتر.
• وبلاگ‌نویسی را کنار نمی‌گذاشتم.
• تلویزیون ندیدن را زودتر از ۱۶ سالگی شروع می‌کردم.
• فیلم‌های فاخر بیشتری می‌دیدم.
• با موتور سفرهای بیشتری می‌رفتم و باز هم ون می‌خریدم و سفرهای تنهایی می‌رفتم اما این بار در سفر بیشتر کتاب می‌خواندم.

• وقت مطالعه روزانه را هیچ وقت با چیز دیگری جایگزین نمی‌کردم.
• عادت بد «مجبور کردن خود به تا آخر خواندن کتاب‌ها» را کنار می‌گذاشتم.
• بیشتر کتاب‌های تاریخ و روانشناسی می‌خواندم.
• دوباره به جای ارشد خواندن بعد از لیسانس، سربازی می‌رفتم.
• زندگی روزمره را زودتر با تئوری‌های آمار و احتمال، ریسک و تصمیم‌گیری درگیر می‌کردم اما باز هم همیشه توصیه‌ی طلایی «تحلیل با عقل، تصمیم با قلب» را اجرا می‌کردم.
• هدف‌گذاری سالانه را از ۱۰ سالگی تمرین می‌کردم نه از ۲۰ سالگی.

• با خانواده وقت‌های باکیفیت و اختصاصی بیشتری می‌گذاشتم.
• باز هم برای دو سال تنها زندگی می‌کردم اما زودتر و این بار همان اول ماشین لباسشویی می‌خریدم.
• باز هم برای طبخ غذاهای مرسوم مثل قرمه سبزی وقت نمی‌گذاشتم.
• زودتر سراغ پرورش گل و گیاه می‌رفتم.
• زودتر علاقه‌ام به ساختن چیزهای چوبی را جدی می‌گرفتم.
• باز هم قفس بزرگی می‌ساختم و پرورش و تعامل با ده نوع حیوان خانگی را برای یک سال تجربه می‌کردم.

• الفبای اقتصاد را یاد می‌گرفتم.
• هیچ وقت در کسب و کاری که دلم همراه آدم‌هایش نبود مسئولیتی برنمی‌داشتم.
• باز هم استارتاپی را با دوستانم شروع می‌کردم.
• باز هم به باسلام می‌پیوستم.
• به آدم‌های بااستعداد و جسور باز هم اعتماد می‌کردم و فرصت‌های بیشتری در اختیارشان می‌گذاشتم.
• آدم‌هایی که یک کار غیرمعمولی و غیرمعقول در زندگی‌شان نکرده‌اند را هیچ وقت استخدام نمی‌کردم.

• مصرف فست فود، نوشابه و مواد غذایی صنعتی را به صفر نزدیک می‌کردم.
• پیاده روی هر شب و ساعت خاموشی تکنولوژی را زودتر شروع می‌کردم.
• به خواب منظم و کافی بیشتر اهمیت می‌دادم.

• چند بار اردو جهادی می‌رفتم.
• بیش‌تر پای درس نهچ البلاغه می‌رفتم.
• بیشتر و بیشتر سعی می‌کردم برای آدم‌ها کاری کنم، حتی طوری که متوجه نشوند.
• باز هم وظایف درستی که توسط هیچ کس قرار نیست دیده یا قدردانی بشود را انجام می‌دادم.
• به عنوان وظیفه اجتماعی، باز هم گاهی برای این که حقی را پس بگیرم، بیش از خود آن حق هزینه می‌دادم.
• به حکمت همه‌ی رنج‌ها -که کلاس‌های درس زندگی هستند- دقت بیشتری می‌کردم.
• خیلی زودتر سعی می‌کردم خودم و عیب‌هایم را بشناسم و از ناپختگی‌هایم عبور کنم.
• باز هم به همه می‌گفتم که رسیدن به نتایج قطعی با تکیه بر تجربیات قبلی در این دنیای چند وجهی پیچیده را کنار بگذارند.
• سعی می‌کردم زودتر نگاه کردن به دنیا از نگاه دیگران را یاد بگیرم.
• ابراز احساسات به پدر و مادرم را زودتر یاد می‌گرفتم.
• ده سال زودتر تعارفی بودن را با «صراحت توام با ادب» جایگزین می‌کردم.
• دقیق گوش کردن و نپریدن وسط حرف دیگران را زودتر تمرین می‌کردم.
• زودتر توجه به اندیشه‌ها و نه آدم‌ها را یاد می‌گرفتم.